Schilderen is lekker, maar niet alleen lekker
Ik wilde een man schilderen die wegrent. Waarom eigenlijk? Had het te maken met mijn eigen stemming? Mensen vragen me weleens: “En, heb je lekker geschilderd?” Maar het voelt lang niet altijd lekker. Het is vaak ook frustrerend, teleurstellend of gewoon moeizaam.

XP20
Ik was destijds lid van een Behance-groep genaamd 'XP20' (Expressionists in the New Twenties). Behance is een gigantisch online kunstenaarsplatform van Adobe. Ook dat verliep teleurstellend. Ik geloof echt dat goede kunst voortkomt uit groepen. Dus deed ik mijn best om XP20 overeind te houden. Maar het was onbegonnen werk. Groepsleden verdwenen net zo snel als ze kwamen. Op een gegeven moment hadden we wel een actieve kern van een man of vijf, maar ook die werd steeds passiever.

Verhuizen naar de fysieke werkelijkheid
Als ik achteraf nadenk over de ondergang van XP20, dan denk ik dat de voordelen van het lidmaatschap nooit echt duidelijk waren. We zijn er bijvoorbeeld nooit in geslaagd om een live tentoonstelling te organiseren. Daarnaast waren er praktische problemen. Zoals een van de leden die uit Oekraïne werd weggebombardeerd. Of een ander wiens computer kapotging terwijl hij in Marokko zonder werk zat. Ook hebben we nooit voldoende volume bereikt. Ze zeggen dat niets zo succesvol is als succes. Misschien zagen we bij XP20 het tegenovergestelde.

En last but not least moet ik denken aan Yuval Harari, die heeft gezegd dat "een gemeenschap online kan beginnen, maar dat die, om te floreren, vroeg of laat naar de fysieke werkelijkheid moet verhuizen". We maakten wel interessante schilderijen gezamenlijk, waarbij we het canvas per post rondstuurden. Maar zelfs dat zakte weg. Dus op een gegeven moment heb ik het losgelaten.

Terug naar de angst dan maar
Ik vond op het web een oude filmfoto van een rennende man. Die schilderde ik na en ik voegde er enkele andere elementen aan toe, zoals de vogel en de abstracte vormen. Ik ben was op dat moment nogal gehecht aan die abstracte vormen.
 

Het raster
Hieronder zie je de allereerste fase: het raster. Indertijd tekende ik, trouw aan het Andy Morris-systeem, altijd eerst een raster met gekleurde potloodlijnen. Maar deze keer besloot ik het raster met sjablonen te maken en het een explicieter onderdeel van het kunstwerk te laten zijn. Daarna kleurde ik vier ‘focal points’ geel. Zoals je kunt zien, bevindt de vogel zich in een van die gele focal points. Als ik er nu achteraf naar kijk, denk ik, zoals wel vaker: “Deze tussenfase was op zich eigenlijk ook wel een interessant werk.”

Gieten
Ik kon niet wachten om er verf overheen te gieten, ook een proces dat ik van van Andy Morris had geleerd. Dat maakt het meteen interessanter. Maar deze keer wilde ik de rennende figuur uitsluiten van het gieten. Die wilde ik niet te veel verstoren. Dus plakte ik eerst met tape een afdekking over die figuur, voordat ik de verf erop goot.

Te veel
Toen ik had gegoten, was het weer te veel. Het was te rommelig en onduidelijk geworden. Dus veegde ik een deel van de gegoten verf weg. Dat is het mooie van acryl: als je snel genoeg bent, kun je het zo wegvegen met een vochtige doek. Daarna was het nog steeds te rommelig, dus heb ik een aantal begoten vlakken weer wit gemaakt.

Het eindresultaat
En zo is dus, met het nodige vallen en opstaan, dit werk ontstaan. Hierboven zie je hoe het uiteindelijk is geworden.